Καιρό τώρα στριφογυρίζει στο κεφάλι μου η ίδια σκέψη. Πώς να μιλήσεις για την διαφορετικότητα δίχως να χάσεις τον πλούτο και την αμφισημία της ανθρώπινης ύπαρξης; Την αξία της, μα πάνω απ’ όλα την αλήθεια της;
Παρουσιάζοντας την σαν μια αναγκαία συνθήκη; Σαν ένα τυχαίο γεγονός; Ίσως σαν μια ξεχωριστή, μια ιδιαίτερη παρουσία στον κόσμο; Ή μήπως πάλι σαν μια από τις πολλές εκείνες εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης;
Και με τι τρόπο;
Μ’ έναν τρόπο δηκτικό, διδακτικό; Επιστημονικά τεκμηριωμένο; Με ύφος ίσως και λόγο υπερασπιστικό; Προκρίνοντας το χρέος και την ανάγκη για αποδοχή του Άλλου στα πλαίσια της ανθρώπινης συνύπαρξης;
Ώσπου τελικά αποφάσισα απλά να μοιραστώ μαζί σας την καθημερινότητα κάποιων παιδιών. Κάποιων μαθητών που τους δόθηκε η δυνατότητα να περάσουν λίγες ώρες μαζί. Μεταφέροντας σας την δική μου ζώσα εμπειρία.
Και δίχως άλλο τα μάτια μου γέμισαν πολύχρωμες εικόνες, τα αφτιά μου με ήχους τραγουδιών, με φωνές, με γέλια, μα και εύγλωττες σιωπές… Ζέστανε και γλύκανε η ψυχή μου.
Ότι ακολουθεί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η καταγραφή κάποιων σκέψεων με αφορμή την προετοιμασία, εν όψει των χριστουγέννων, μιας κοινής δράσης των μαθητών του ειδικού δημοτικού σχολείου με μαθητές γειτονικού σχολείου γενικής αγωγής.
Μια δοκιμή και μια ερώτηση…ο τίτλος!
...Κάποια παιδιά ψάλλουν τα κάλαντα. Κάποια άλλα πλάθουν πηλό, φτιάχνουν χριστουγεννιάτικες κάρτες, δώρα, στολίδια… Και όλοι μαζί τραγουδούν το θαύμα της θείας γέννησης.
…Και όλοι μαζί τόσο ίδιοι, μα και ο καθένας τόσο διαφορετικός. Με μια διαφορετικότητα που δεν χωρίζει αλλά ενώνει… Μια διαφορετικότητα συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση και τη μοίρα της. Πλεγμένη στο υφάδι κάθε ζωτικής σχέσης με τον γύρω κόσμο: τη στοργή και το χάδι της μάνας, τη φροντίδα του πατέρα… το διακύβευμα της σχέσης... την αμοιβαιότητα της ζωής.
…Και όλοι μαζί με πρόσωπα καθαρά και μια μεγάλη ζεστή καρδιά αναγγέλλουν τη γέννηση της ελπίδας. Δείχνοντας σε όλους μας πως τελικά αυτό που μας χωρίζει, αυτό που ορθώνει τείχη ανάμεσά μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η θωράκιση στο «Εγώ».
...Και πότε ενθουσιάζονται, πότε απογοητεύονται, πότε νιώθουν αμήχανα. Ίσως κάποιες φορές και να βαριούνται. Μα να τα γέλια, να τα αστεία, να τα πειράγματα, να οι ντροπές. Και οι μικρές χαρές εναλλάσσονται με μικρές απογοητεύσεις… Μια εικόνα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Μια δοκιμή όλη η πορεία. Μια δοκιμή και μια ερώτηση. Εξάλλου πως αλλιώς μπορεί κανείς να βρει το δρόμο του δίχως να ρωτά και να δοκιμάζει; Όποιος θέλει να μάθει κάποτε να πετά, πρέπει πρώτα να μάθει να στέκεται... και να βαδίζει… και να τρέχει… και να σκαρφαλώνει... και να χορεύει... και συνεχώς να δοκιμάζει και να «ρωτά»…
Μαθαίνω να αποδέχομαι τη διαφορετικότητα του Άλλου, όταν μαθαίνω να δέχομαι και την δικιά μου διαφορετικότητα. Όποια και αν είναι. Όχι σαν τον νόμο ενός θεού, όχι σαν ανθρώπινο καταστατικό και αναγκαιότητα. Αλλά σαν μια γήινη αρετή. Σαν ένα πουλί που έφτιαξε τη φωλιά του σε μένα.
Γιατί πως αλλιώς θα άντεχα να είμαι άνθρωπος αν ο άνθρωπος δεν ήταν και ποιητής και αν δεν ήξερε να λύνει αινίγματα και να «λυτρώνει» από το τυχαίο;
Και ό,τι και να μου ’ρθει ως μοίρα και ως βίωμα, ένα ταξίδι θα υπάρχει πάντα μέσα μου... Ένα ταξίδι που θα γεμίζει πότε με βάσανο και πότε με γλυκύτητα την ψυχή μου…
Με εκτίμηση
Δάλας Μανώλης
Δντής Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης